Bikkelen in de Filipijnen
Door: Celine Castel
Blijf op de hoogte en volg Celine
25 Mei 2014 | Filipijnen, Banaue
Tijdens de vlucht naar de Filipijnen zat naast me Linn uit Zweden. Linn is ook een dertiger die net als mij last heeft van het bekende dertigers dilemma; we willen niet het saaie burger leven in en vinden dat de wereld ons meer te bieden heeft dan dat.
Zij heeft wil ook graag een cariereswitch maken en heeft 1 jaar in L.A. journalistiek en fotografie gestudeerd. In januari is ze begonnen met reizen in Nieuw Zeeland, Australie en Papoea Nieuw Ginea. Dit doet ze ook net als mij zonder planning. Aangezien we wat raakvlakken besluiten om samen te gaan reizen.
Na een paar nachten in Manila verbleven te hebben, zijn we met de nachtbus vertrokken naar het het plaatsje Banaue wat in het noorden ligt van Manila. Deze rijstvelden staan op nummer 8 in de lijst van de wereldwonderen. We zijn eerst naar het plaatsje Sagada gegaan waar je grotten, de hangende grafkisten en watervallen kon bekijken. Ook kon je volgens de Filipijnse VVV naar een dorpje waar nog de 'native people' wonen. Ik heb even navraag gedaan of het nog echte Natives waren in traditionele pakjes en niet acteurs die voor een paar peso's met je op de foto willen. En wanneer ze thuis zijn gewoon in een spijkerbroek lopen. Nee volgens de man van de Filippijnse VVV waren het echte Natives. Ik hoorde enigszins een lichte twijfel in zijn stem. En puntje bij paaltje moest je inderdaad een paar peso's betalen voor een foto.
Wij dachten dat je dit wel in een dag kon doen, maar toen we er rond 12.00 aankwamen hoorden we dat de laatste bus naar Banaue al om 13.00 ging. We besluiten om later op de dag te kijken of we een taxi konden regelen. Eerst maar even snel lunchen dachten we. Maar na een uur gewacht te hebben op een sandwich, terwijl anderen die veel later iets besteld hadden hun eten kregen, zijn we weggegaan en naar een andere tent gegaan, want dit pikken we natuurlijk niet.
Na twee uur verder besluiten we om naar de grotten te gaan. Het was een half uur lopen naar de grotten en onderweg begon het ook te regenen. Eenmaal aangekomen moesten we van de grottenkassiere terug om ons in te schrijven voor een gids. Daar hadden we echt geen zin in. We hadden al tijd verloren met de lunch en waren al natgeregend. We waren echt niet van plan om weer een half terug lopen in de regen om in te schrijven en dan weer een half uur terug naar de grotten te lopen. Dus besloten we om alleen het begin van de grot te bekijken. Toen we daar aankwamen kwamen toevallig een gids tegen die niks te doen had. Dus zo brutaal als wij zijn, vragen wij hem of hij ons wil rondleiden. Toen we de grot uitkwamen kregen dikke ruzie met de grottendame. We waren illegaal de grotten in geweest en de gids zal hiervoor gestrafd worden. Dat vonden we niet eerlijk, dus hebben we ontkend dat hij onze gids was en dat we hem alleen maar tegen kwamen aan het einde van de grot. Linn heeft gezegd dat zij een leugenaar was. Dit kon de dame in kwestie niet waarderen. We vonden het natuurlijk vet lullig voor onze gids. De gids was ook nog eens zo aardig om ons met de motor terug naar het dorp te brengen. We hopen dat onze gids nog zijn baan heeft en dat de te assertieve houding van Linn het niet erger heeft gemaakt.
Eenmaal terug in het dorp begon het weer te regenen. We wilden in eerste instantie de hangende grafkisten willen zien, maar na het grottengedoe en de regen hadden we het eigenlijk wel gezien. We wilde graag terug naar ons hostel in Banaue. Maar helaas niemand kunnen vinden die ons terug wilden brengen of dat wel wilde, maar voor een achterlijke prijs. We besluiten om in Sagada te overnachten en te volgende morgen de eerste bus terug te nemen en daarna direct door naar de beroemde rijstvelden in Batad. We hadden in Sagada niet echt onze beste dag. Alles viel een beetje tegen.
Om 5.30 de volgende morgen ging weer de wekker. Het was weer vroeg, maar de busreis terug was echt schitterend. Er hingen laaghangende wolken in de bergen, het was net een bad met rook. Het was echt heel mooi, zo op de vroege morgen.
Toen we aankwamen in Banaue zijn we eerst naar ons hostel gegaan om uit te checken, vervolgens snel een trycycle (motor met aanhangwagen) gepakt naar Batad. Er wordt je aangeraden om voor 16.00 terug te zijn, omdat het in de namiddag vaak regent. Door de regen kunnen de wegen modderig en dus gevaarlijk zijn. Daarnaast zouden we die avond om 19.00 terug gaan naar Manila met de nachtbus om daar een vlucht te nemen richting het eiland Cebu.
We begonnen met een zakje nootjes als ontbijt aan onze hike richting de rijstvelden. De rijstvelden waren echt heel mooi. We zijn ook doorgelopen naar de waterval voor een frisse duik.
Maar tijd begon te dringen, onze chauffeur zat op ons te wachten. Het was al 15.00 en we moesten weer helemaal terug. Dus hup hup met de beentjes. Binnen een uur waren we weer boven. En dat op alleen maar op een zakje nootjes en een flesje water. Echt gestoord om alleen op een zakje nootjes heel de dag te gaan hikken. De chauffeur vroeg zich al af waar we bleven. Volgens hem hebben we echt geluk gehad dat het niet regende, anders hadden we niet meer terug gekund.
Met de trycycle raceden we snel terug om de bus halen. Eenmaal aangekomen bij het busstation bleek onze bustickets al verkocht te zijn. Een Fillipino had voor ons de bustickets geregeld, maar heeft gelukkig door zijn goede contacten hebben we toch net op het nippertje plekken kunnen krijgen.
In een Filipijnse bus is er altijd plek, ook al zijn de stoelen vol. Je pakt gewoon een tuinstoel en ga in het gangpad zitten. Einde van de rit zaten er allemaal mensen in het gangpad in een rij op een tuinstoel. In de Filipijnen zijn ze niet zo kinderachtig. In Nederland is vol=vol. In de Filipijnen is vol het kan nog voller.
Gebroken kwamen we rond 4.00 in de morgen aan in Manila en hebben we het vliegtuig gepakt naar Cebu. Het plan was om naar Oslob te gaan en daar met walvis haaien te zwemmen. Op het vliegveld even een 'lekker' ontbijtje bij cafe France genuttigd, waaronder een 'heerlijk' broodje eiersalade waar we allebei goed ziek van zijn geworden. Eenmaal misselijk in Cebu aangekomen, hebben we nog even 4 uur misselijk in de bus naar Oslob gezeten. Eenmaal aangekomen wilde Linn nog op het gemak de perfecte hostel vinden, maar ik kon echt niet meer. Mijn enige eisen waren een goed bed en een schone wc om op te kosten. We kwamen bij een homestay terecht. Na het bed en toilet gecheckt te hebben ben ik akkoord gegaan en toen heel de avond de toilet gezien. De toilet was mijn beste vriend.
De volgende ochtend maakte we kennis met Lionel die zijn huis beschikbaar stelt voor toeristen. Lionel is een Amerikaan van 80 jaar, heeft heel de wereld over gereisd en praat ontzettend veel. Hij is getrouwd met een Filipijnse en woont nu in Oslob. Een man met interessante verhalen, maar als je net ziek ben geweest is het fijn als iemand gewoon zijn mond houdt en niet aan een stuk door eindeloos tegen je aan het praten is. Gelukkig kwam Linn erbij zitten en is hij tegen haar gaan praten, zodat ik in alle rust kon genieten van een bakje thee. Lionel is 80 jaar en zeilt nog steeds. De volgende dag ging hij kijken of zijn nieuwe zeilboot stormrproef is. Hij sterft liever op zee dan saai in stoel, aldus Lionol. Ook is hij niet vies van de vrouwtjes. Want ongeveer 30% van zijn verhalen gaan over vrouwen en tieten. Een man met nog steeds genoeg levenslust dus.
De volgende ochtend weer om 6.00 om met de walvishaaien, de grootse vissen van de wereld, te zwemmen. Iedere ochtend komen de walvishaaien een ontbijtje halen en met rare toeristen zwemmen. Echt natuurlijk voelt het niet. Zit je daar met een groepje toeristen met snorkels op naar walvishaaien te kijken. Ik kom ze eerlijk gezegd liever toevallig tegen. Gewoon als je een beetje ergens aan het snorkelen ben en opeens een walvis haai voorbij ziet zwemmen. Dat vind zou ik veel specialer vinden dan op deze kunstmatige manier. Maar goed, heb ik dit ook weer meegemaakt.
Na ons avontuur met de walvishaaien besluiten we om weer ergens anders te gaan kijken. We konden met twee Amerikanen die we in Oslob ontmoet hadden meerijden naar Cebu. Zij hadden een auto gehuurd. Superrelax! Tien keer beter dan in een bus zitten natuurlijk. Het plan was om naar het neergelegen eiland Bohol te gaan. Alleen was er helaas geen boot meer die dag. Ik besluit om de volgende dag alsnog te gaan en neem afscheid van Linn en de twee Amerikanen. Voor hen was het in verband met tijdgebrek niet meer de moeite om te gaan. Linn zou ik weer later ontmoeten in Palawan voor een 5 daagse boottrip.
Eerlijk gezegd had ik wel weer zin om alleen te reizen en mijn eigen plan te trekken dus dat kwam mooi uit! Op met het bootje naar Bohol in de hoop dat ik daar war rustiger aan zal doen!
-
25 Mei 2014 - 19:08
Annemarie:
Mal vrouwke! Zoveel gedaan! Ik word al moe als ik het lees. Maarrr je haalt er wel het maximale uit! Heb je inmiddels al wat gerelaxed? Leuk weer om te lezen wat je allemaal hebt gedaan. Mooie aanvulling op het voorproefje dat je mr gaf op Skype. Enjoy en tot snel! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley