De laatste week en een bizar afscheidsfeest.

Het was vanochtend vroeg opstaan. Vandaag ben ik om 7.35 met de trein vertrokken naar Beijijng. Deze treinreis zal ongeveer 30 uur duren. We zijn nu bij de Mongoolse grens, waar alles nauwkeurig wordt gecontroleerd gaat worden. De treincoupe en onze tassen worden uitgebreid gecontroleerd. En daarna zullen er nieuwe wielen onder de trein gezet worden, omdat ze in China een ander spoor hebben. Dit kan nog wel een dik uur duren.
Toevallig zit ik samen met een Nederlander Teun in dezelfde coupe. Hij komt uit Enschede en is met de trein door Rusland gereisd. Ik was eerst bang dat ik alleen met locals in de trein zou zitten. Dus ik ben blij dat ik iemand heb om mee te kletsen.

In de trein heb ik de tijd om mijn avontuur in Mongolie te overdenken, terwijl het wijdse droge steppe langs me heen trekt.

In de laatste week bij Royal Tv heb ik voor CTV Zeeland (Zeeuws Tv station) een reportage mogen maken met Gerrit Bazuin. Gerrit Bazuin heeft een groot gedeelte van zijn leven in Vlissingen gewoond en heeft heel wat van de wereld gezien. Uiteindelijk is hij in Mongolie terecht gekomen om daar een mijn te beginnen op zoek naar goud en tin. Gerrit is maar liefst 79 jaar en is een gepassioneerde mijnbouwer. Van mijn opdrachtgever Peter de Jonge heb ik de vragen en een inleiding gekregen. Die ochtend de intro en vragen uit mijn hoofd geleerd. Over de vragen maak ik me nooit echt zorgen. Maar de intro vind ik altijd even spannend om een lapje tekst in de camera moet opzeggen.
Maar goed, ik was goed voorbereid, make-up en haar gedaan en met Gerrit om 14.00 afgesproken om het interview af te nemen. Het interview moest op een herkenbare plek in Ulaanbataar zijn, zodat de Zeeuwse kijkers konden zien dat CTV Zeeland echt in Mongolie is geweest. Nu wachten op de cameraman, want die was er nog niet. En uiteindelijk kwam de cameraman niet opdagen. Dus ik snel Gerrit gebeld en de situatie uitgelegd. Gelukkig keek Gerrit hier niet echt van op en is wel wat gewend van de Mongolen. Uiteindelijk hebben we een andere cameraman weten te regelen en een uur later stond op het grote plein voor het standbeeld van Chengiss Khan Gerrit te interviewen over zijn mijn. Helaas stond er teveel wind en waren we genoodzaakt om het interview nog in keer binnen te doen. Dit hebben we bij het hoofd van een Boedha gedaan. Na het interview was ik opgelucht dat we iets hadden om op sturen.

Mijn supervisor Aruika heeft me al vanaf het begin uitgenodigd om bij haar te komen eten, maar iedere keer kwam er weer niks van. Uiteindelijk toch haar moeder ontmoet en hun appartement gezien. Van haar moeder heb ik chocolaatjes gekregen als bedankje dat ik samen met haar dochter werk.
Na het eten zijn we met haar nicht waterpijp gaan roken in (je raad het al natuurlijk) een hotelkamer. In Mongolie mag je niet in openbare ruimtes roken. De meeste mensen wonen nog samen met hun ouders. Het is niet gebruikelijk om op jezelf te wonen. Dit doen ze alleen wanneer ze getrouwd zijn of vaste verkering hebben. Maar dan nog wonen ze in de meeste gevallen bij hun ouders. Omdat jonge mensen geen ruimte hebben om te drinken en roken huren ze een hotel kamer. Het was erg gezellig met haar nicht. Zij heeft 5 jaar in London gewoond, dus komt heel Westers over en spreekt natuurlijk vloeiend Engels. Ik ben erg benieuwd hoe zij weer een weg gaat vinden in de traditionele Mongoolse cultuur.

Vrijdag was mijn laatste dag bij de Royal tv. Het plan was dat ik een afscheidfeestje zou krijgen. De directeur wilde mij uiteten nemen en daarna zouden we met collega's gaan stappen. Alleen verliep de avond heel anders. Mijn supervisor moest overwerken. Hierdoor waren we pas om 21.30 bij het restaurant. In de tussen tijd had de directeuren veelste veel wodka gedronken. De directeur wilde mij niet in zijn bijzijn hebben, wanneer hij dronken is. Hij schaamde zich hiervoor. En daarbij is een directeur hier in Mongolie niet zomaar iemand en heerst er een sterke hierachter binnen een organisaties. Mijn supervisor kreeg de schuld omdat zij te laat was. We werden in een (je raad het al natuurlijk) hotelkamer gestopt. Daar kregen we eten, bier en wodka. Mijn supervisor vond het wel een beetje raar allemaal. Ondertussen waren onze andere collega's afgehaakt en hadden ze andere plannen.Daar zaten we dan met z'n tweeën in een hotelkamer.
Even later kwam de onderdirecteur en een vriend van hem erbij zitten. Zij hadden ook flink wat op. De wodka was bij mij weer helemaal verkeerd gevallen, ik was al heel de week niet echt lekker. Gelukkig was Aruika er om mij te helpen in deze moeilijke wodka tijden.
De vriend van de directeur wilde dat wij bleven 'slapen'. Maar daar hadden wij natuurlijk niet zoveel zin in, dus zijn we hem snel gepeerd. Een andere collega kwam ons ophalen en we zijn naar een ander hotel gegaan. Daar ben ik goed ziek geweest. Terwijl ik halfziek was zaten mijn 2 collega's met elkaar te flikflooien onder de dekens. Hahah echt een te bizarre avond! In de ochtend ben ik snel naar huis gegaan, om de twee wat privacy te gunnen. Dus echt afscheid heb ik niet van ze kunnen nemen.

Thuis had ik een email gekregen van de Metropolis. Ik had gevraagd of het de moeite was om terug te komen naar Mongolie, om hen te helpen met het maken van reportages. Helaas zou de pitch voor de onderwerpen binnenkort sluiten en een nieuwe topiclijst wordt pas einde van het jaar vrij gegeven. Dus het is niet de moeite van mij om te gaan terug te gaan. Beetje jammer is het wel. Het zou een leerzame ervaring kunnen zijn. Je leert hoe je interessante verhalen kan maken en ik leer zo veel van de Mongoolse gebruiken. Maar aan de andere kant ben ik ook erg blij dat ik kan gaan en staan waar ik wil en heb ik erg veel zin om te reizen. De tijd bij Royal TV was leuk, maar soms ook erg zwaar omdat je niet altijd met kan communiceren en vaak niet zoveel te doen had. En mijn reiskriebels werden ook met de dag erger. Dus heb ik een mail gestuurd dat ik waarschijnlijk niet meer terug kom op het tv station. Hierop terug gekregen dat ik moest terug komen en kreeg aanbod om het wereldnieuws te presenteren.

Maar mijn besluit staat vast, het is nu echt tijd om te gaan reizen en geen enkele verplichtingen te hebben!

Voor mijn gastgezin heb ik een massage geregeld en een russische chocoladetaart gekocht.
Hen bedankt voor de fijne tijd en hun gastvrijheid, want ik had het echt getroffen met hen. Als afscheid mocht ik op de foto in traditionele kleding en kreeg ik een afscheidsmaal en ontbijt.

Helaas geen goed afscheid kunnen nemen van mijn collega's. Maar wel leuke herinneringen van hen!

Op naar Beijing!